Продолжаем рубрику "Наши Герои".

С Великой благодарностью мы поименно вспоминаем всех и каждого

"Это нужно не мертвым, это нужно живым..."

Про своих героев рассказывает Эфи Макри, чьи родители боролись на антигитлеровском фронте в Греции Демократическая Армия Греции. Свои воспоминания она пишет как письмо отцу.

Μακρής Δημήτρης και Ρέκκα Αναστασια

Ο πατέρας μου γεννήθηκε 1/1/1918 στην Τσουκα Μακροκωμης Νόμος Φθιώτιδας. Ήταν στο πρώτο αντάρτικο και μετά ξανά βγήκε 1946 έως 1949. Πέρασε στα Δεκεβριανα της Αθήνας και κατέληξε μετά τον τραυματισμό του Αλβανία και από εκεί στο Γραμμο - Βιτσι.

Η μαμά μου γεννήθηκε 28/10/1928 στην Νάουσα Ημαθίας. Από το Βέρμιο στο Γράμμο. Από εκεί με καράβι στην Τασκένδη.

Είναι για τον πατέρα μου. Η μαμά μου ήταν μόνο 6 μήνες στα βουνά Βέρμιο. Την πήραν οι αντάρτες Όταν πέρασαν από την Νάουσα. Ήταν μόλις 18 χρονών αρραβωνιασμενη. Πήγαινε στην πεθερά της και εκείνη την ώρα,έγινε το χτύπημα της πόλης. Ο αρραβωνιστγκος της σκοτώθηκε σε μια μάχη. Εκεί είδε για πρώτη φορά τον πατέρα μου. Μετά τον ξαναειδε στην Τασκένδη.

Σαν σήμερα....

Σαν σήμερα...9 χρόνια τώρα χάθηκες αγωνίζοντας, παλεύοντας. Εκείνα τα δύσκολα χρόνια πάλευες για τα

δικά σου "πιστεύω", για τα δικά σου ιδανικά (καλός η κακός). Χρόνια γεμάτα δυστυχία, πόνο και αδικία. Για τα δικά σου "πιστεύω" δύο φορές στα βουνά...στερήθηκες τα πάντα για το καλό της Πατρίδας στις πρώτες γραμμές του ΔΣΕ με πολλές διακρίσεις, μετάλλια και επαίνους. Για όλα αυτά σχεδόν ποτέ δεν μίλαγες, μόνο ελάχιστες στιγμές αδυναμίας...γιατί ήσουν σεμνός και ταπεινός.

Στα βάθη μακρινής Ασίας έζησες 35 χρόνια ξενιτιάς σε μια κατεστραμμένης από τον μεγαλύτερο πόλεμο χώρα.

Εκεί έχτισες νέα ζωή, νέα οικογένεια. Ηταν χρόνια δύσκολα, αλλά και ευτυχισμένα. Εκεί έδωσες τον εαυτό σου στο έπαρκο, έδωσες για μας την αγάπη και φροντίδα. Μας έδωσες όμως και την προσμονή για την Πατρίδα που δεν γνωρίζαμε. Μια προσμονή 35 χρόνων σου στοίχισε πολύ... Επιτέλους το όνειρο σου έγινε

πραγματικότητα. Γύρισες στα πάτρια εδάφη, στα αδέρφια σου...δεν πρόλαβες όμως την μάνα....

Νέος αγώνας για επιβίωση, νέος αγώνας προσαρμογής. Δεν τα έβαλες κάτω και ας είχες τα χρόνια σου. Δεν τα έβαλες κάτω για την οικογένεια σου, για τα εγγόνια σου που τα λάτρευες. Μας έδωσες πολλά, μας έδωσες αγάπη και ας μη τα έλεγες συχνά, αλλά οι πράξης σου τα έλεγαν όλα.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν περήφανη γιατί είχα εσένα....

Ήμουν περήφανη γιατί διακρινόσουν για την καλοσύνη και την ευαισθησία σου, χαρίσματα που σε κάνανε ιδιαίτερα αγαπητό σε όλους. Ημουν ευτυχισμένη γιατί μέσα στα μάτια σου μπορούσα να διακρίνω την αγωνία, το ενδιαφέρον και την αγάπη σου για μένα...

Αφιερωμένο στο πάτερα μου που τον έχασα εδώ και 9 χρονιά... αν και για μένα δεν έχει φύγει λεπτό από κοντά μου.. μου λείπεις..και θα μου λείπεις για πάντα!!

Μου φαίνονται σαν όνειρο αυτά τα χρονιά! Τα χρόνια που πέρασαν από τον άδικο χαμό σου!

Νομίζω ότι ήταν σαν χθες που μάθαμε ότι έφυγες. Μόνο οι φωτογραφίες σου και τα προσωπικά σου αντικείμενα υπάρχουν τώρα, καθώς και οι αμέτρητες αναμνήσεις στον καθένα από εμάς!

Να ξέρεις ότι δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!!

Για μένα είναι σαν να είσαι εδώ...και θα είσαι.. σ'αγαπώ μπαμπά μου... Μου λείπεις κάθε στιγμή και κάθε λεπτό...θα ήθελα να ήσουνα εδώ.. Σε έχω τόσο πολύ ανάγκη...

θα ήθελα να σου πω κι άλλα πολλά...άλλα είναι τόσα πολλά που δεν χωράνε σε αυτές τις σελίδες..

Σαν σήμερα.....δεν σε ξεχνώ, δεν σε ξεχνάμε...

-